دومین سالگرد مادرجون

حرف های تنهایی چیزی نیست که در عطش نگاهم این روزهایی بی تویی خوانده شود...
سخت میگذرد این نبودنت...
این بی کسی هایم...
این لبخندهای مصنوعی و این ... شادمانی های ساختگی ...
زجرم میدهد ...
تا کی تاب بیاروم نمی دانم
و من هنوز عاشق آن"با تو بودن های بی پایانم" در این "بی تو بودن های ناگزیر"

نمیدانم چرا رفتی؟!

نمیدانم چرا !! شاید خطا کردم

و تو ... بی آنکه فکر غربت چشمان من باشی

نمیدانم کجا ؟! تا کی ؟! برای چه ؟!

ولی رفتی ...

و بعد از رفتنت باران چه معصومانه میبارید

و بعد از رفتنت رسم نوازش در غمی خاکستری گم شد

و گنجشکی که هر روز از کنار پنجره با مهربانی دانه برمیداشت

تمام بالهایش غرق اندوه غربت شد

و بعد از رفتن تو آسمان چشمهایم خیس باران بود

و بعد از رفتن تو تمام هستی ام از دست خواهد رفت

و من بی تو هزاران بار در لحظه خواهم مرد ...

دومین سالگرد مامان مهربونم بود . چه تلخ و چه زود گذشت...........